Had u dat ook, de voorbije weken? Dat u op de radio “Falling” hoorde voorbijkomen en dat u zich, bij de afkondiging afvroeg wie in hemelsnaam die SJ Hoffman is? Ik had het een paar keer, maar toen kreeg ik onverwacht het antwoord in handen via platenfirma Starman Records -wie anders? SJ Hoffman is Steven Borgerhoff, de helft van uitgeversduo/mediabedrijf Borgerhoff & Lamberigts. Een man van vele smaken dus, getuige de catalogus van zijn uitgeverij, maar, zo blijkt nu, ook een man van veel muziekjes…

Steven is 43 en maakt nu pas zijn debuut als muzikant-in-het-openbaar. Naar eigen zeggen knoeide en klungelde hij al jaren met muziek in zijn kelder, ’s nachts, als de huisgenoten slapen en het is meer aan het toeval te wijten dat aan de eigen wil van Steven, dat deze debuutplaat er gekomen is. De man was bang dat mensen hem zouden uitlachen met zijn liedjes en dus nam hij cassette na cassette op, maar liet alles in de kelder stof vergaren.

We mogen wat blij zijn, dat Steven op een bepaalde dag Mickey Rowe tegen het lijf liep. Dat is de muzikale rechterhand van Noel Gallagher en een gesprekje later had Rowe hem overtuigd de plaat echt te maken, gewoon omdat hij er anders zijn leven lang spijt zou van hebben. Een paar mails verder, begonnen de eerste plannen gesmeed te worden en toen kruiste een andere belangrijke mens het pad van Steven: Luuk Cox, import-Belg, ook wel Shameboy genoemd en wereldberoemd als producer van Girls in Hawaii over Eva De Roovere, Marco Z, Maaike Ouboter, Arsenal en Tim Vanhaemel, om slechts die namen te noemen en remixer van Stromae tot Netsky en Buscemi, bij wie hij ook als drummer actief was/is.

Luuk nam de nobele taak op zich om zich een tijdje in de kelder van Huize Borgerhoff op te sluiten en te bepalen of daar iets te vinden was, waarmee je een langspeler kon maken. Dat blijkt dus duidelijk het geval geweest te zijn, want van eind 2016 tot begin 2018 werd er in de ICP-studios in Brussel opgenomen, met Cox aan het roer en Steven aan de gitaar en de zang, in die disciplines bijgestaan door Joe Hammill, frontman van het Engelse Cattle & Cane en door onze eigen Neeka, ook wel Ilse Goovaerts geheten. Nog meer schoon volk, in de persoon van drummer-bij-Gods-Genade Arnout Hellofs, die je kent van zijn werk met zowel Adamo als Hooverphonic, Eva De Roovere en Kathleen Vandenhoudt, om slechts die namen te droppen. Tenslotte vermeld ik nog gitarist Seb(astian) Leye, van Delvis en Slow Pilot: ook al een kerel waarmee je de hort op kan.

Tel daarbij op het enorm straffe songmateriaal en je weet waar deze regels gaan eindigen: heel hoog! Vanaf de eerste tonen van het ietwat donkere en dreigende “Again (Spirit of Eden) weet je dat er iets te gebeuren staat. Je hoort echo’s van Leonard Cohen en (vooral) Lou Reed, al vermeldt Steven zelf ook Talk Talk en Peter Gabriel als invloeden, iets waar ik bij “Falling” en vooral bij “Darkness”wel kan inkomen. Nu eens klinkt een nummer eerder ingehouden -ik schreef bijna “een beetje verlegen”, en dan denk ik aan “The Night Will Break Your Heart” dan weer erg krachtig, zoals bv. “Blow Away” of “No Excuse”, dat voor mijn part de volgende single mag worden, aangezien het een potentiële radiohit is, al zou “Shine a Light” zeker ook kunnen.

Dat ik deze plaat al zo’n keer of twaalf beluisterd heb, zegt op zich al veel, maar nog niet genoeg: ik moet er aan toevoegen dat ik, mijn slecht karakter ten spijt, niet één zwakke song kon ontdekken én dat zowel de productie als het artwork zondermeer top zijn. Kan het duidelijker? Ik dacht het niet!

(Dani Heyvaert)